در بسیاری از مناطق ایران، کشتی بخشی از آیین‌های سنتی و فرهنگی است. در گیلان، مازندران، خراسان، کردستان و آذربایجان، مسابقات کشتی بخشی جدایی‌ناپذیر از جشن‌های محلی مانند نوروز، عروسی‌های قومی یا آیین‌های مذهبی است. این رقابت‌ها اغلب با موسیقی سنتی، لباس‌های محلی، غذاهای بومی و اجرای نمایش‌های فولکلور همراه هستند و فراتر از یک مسابقه ورزشی، تبدیل به آیینی فرهنگی می‌شوند.

در این مراسم‌ها، کشتی‌گیران محلی فرصتی می‌یابند تا توانایی خود را در برابر چشم مردم نمایش دهند. اما بیش از آن، پیوندی عاطفی میان مردم و این ورزش شکل می‌گیرد. تماشاگران، داوران، برگزارکنندگان، و حتی کودکانی که روی شانه والدین‌شان نشسته‌اند، همگی جزئی از این آیین هستند. این فضا، کشتی را به بخشی از خاطره جمعی مردم تبدیل می‌کند؛ حافظه‌ای که در آن ورزش با افتخار، شادی، احترام و سنت گره خورده است.

جالب آن‌که بسیاری از قهرمانان ملی کشتی ایران از دل همین مسابقات محلی رشد کرده‌اند. این مراسم‌، بستری برای شناسایی و پرورش استعدادهایی هستند که بعدها در سطوح جهانی می‌درخشند. بنابراین، کشتی در فرهنگ محلی نه‌فقط یک تفریح یا سرگرمی، بلکه یک نظام فرهنگی و آموزشی است.

رسانه‌های ایرانی نقش کلیدی در حفظ و گسترش جایگاه فرهنگی کشتی ایفا کرده‌اند. پخش مستقیم مسابقات جهانی و داخلی، ساخت مستندهایی درباره زندگی پهلوانان، پوشش گسترده اخبار کشتی‌گیران، و حتی تولید فیلم‌های سینمایی با موضوع کشتی، همه نشان از توجه ویژه رسانه‌ها به این رشته دارد.

نمونه‌هایی چون فیلم مستند «تختی» یا سریال‌هایی که زندگی کشتی‌گیران را به تصویر کشیده‌اند، تأثیر عمیقی بر مخاطب گذاشته‌اند. رسانه‌ها کشتی را صرفاً به عنوان یک رقابت نشان نمی‌دهند، بلکه آن را نمادی از تلاش، رنج، موفقیت و گاه شکست انسانی می‌نمایند—روایتی که مخاطب می‌تواند با آن هم‌ذات‌پنداری کند.

شبکه‌های اجتماعی نیز در سال‌های اخیر به بستری پویا برای نمایش کشتی تبدیل شده‌اند. صفحات هواداری، تحلیل‌های فنی، کلیپ‌های مسابقات و سخنان الهام‌بخش قهرمانان، به کشتی بعدی دیجیتالی داده‌اند. این فضا، فرصت تازه‌ای برای ترویج فرهنگ پهلوانی و جذب مخاطب جوان فراهم کرده است.